Στο υψηλότερο σημείο του λόφου της Πολιόχνης, που λόγω της θέσης του παραπέμπει σε ακρόπολη, δεσπόζει ελεύθερο το μέγαρο 317, κτίριο πιθανώς δημόσιου χαρακτήρα. Στη τελευταία του, ορατή σήμερα, οικοδομική φάση, είχε σχεδόν τραπεζοειδή κάτοψη με τη θύρα στη νότια στενή πλευρά του. Το μέγαρο ανοίγεται σε κοινόχρηστο χώρο, στην κεντρική αρτηρία 105, στην πλατεία και το πηγάδι 106. Στο εσωτερικό του βρέθηκαν κατά την ανασκαφή δύο σκελετοί ενήλικων ατόμων,  σε τέτοια θέση, ώστε να υποδεικνύεται ότι αυτοί εγκλωβίστηκαν εκεί την ώρα του μεγάλου σεισμού και καταπλακώθηκαν από λίθους, πριν καταφέρουν να διαφύγουν.

Πρόκειται για ιδιαίτερη περίπτωση κτηρίου στην Πολιόχνη για πολλούς λόγους, πέρα από τη δεσπόζουσα θέση του.

1. Αποτελεί μοναδική περίπτωση στον τύπο του ελεύθερου μεγάρου. Όλα τα υπόλοιπα κτήρια στην Πολιόχνη, σε όλη τη διάρκεια της 3^ης χιλιετίας π.Χ., είχαν προσαρτημένους στο μέγαρο επιπλέον χώρους.
2. Το κτήριο ιδρύθηκε σε αυτή τη θέση ήδη από την πράσινη οικοδομική φάση της Πολιόχνης (2700/2600-2500/2400 π.Χ.)  και ανακατασκευάστηκε τουλάχιστον πέντε φορές κατά τις επόμενες περιόδους στην ίδια θέση και με τον ίδιο προσανατολισμό, με μικρές αποκλίσεις στο μέγεθος, κάθε φορά προς Νότο.
3. Η κατασκευή του, αδρή και στιβαρή, εντυπωσιάζει καθώς ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα κτήρια στην Πολιόχνη. Οι τοίχοι του είναι ισχυροί, περιλαμβάνουν μεγάλες μονολιθικές ψαμμιτικές πλάκες εγχώριας προέλευσης (με μήκος έως και 1,80μ. σε μια περίπτωση), αλλά και κροκάλες. Χαμηλά όρθιες πλάκες επενδύουν εξωτερικά τον ανατολικό του τοίχο σε όλο του το μήκος σαν ορθοστάτες, μοναδικό παράδειγμα στην Πολιόχνη.

Η παλαιότερη υπόθεση για την λειτουργία του κτηρίου ως «ναού» φαίνεται να μην τεκμηριώνεται από το περιεχόμενό του, καθώς δεν εντοπίστηκε κάποιο εύρημα ή κατασκευή συμβολικού ή έστω μη χρηστικού χαρακτήρα, αλλά ούτε και από τα διαθέσιμα παράλληλα της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού στην ευρύτερη περιοχή.