Ο Χώρος 28, γνωστός ως «Σιταποθήκη», είναι ένα μεγάλο στενόμακρο κτίριο, προσανατολισμένο στον άξονα Ν/ΝΔ-Β/ΒΑ, διαστάσεων 16,80μ. μήκους χ 3,75μ. πλάτους εσωτερικά και 19,50μ. χ 6,50μ. περίπου εξωτερικά. Περιβάλλεται στις τέσσερις πλευρές του από στιβαρή τοιχοποιία, που φτάνει σε πάχος περίπου 1-1,50μ. στη κορυφή και 2μ. στη βάση, ενώ το σχεδόν κατακόρυφο ύψος της περιμετρικά κυμαίνεται από 4,50 έως 5,40μ. Στην τοιχοποιία εφαρμόζεται το έμπλεκτο σύστημα δόμησης, με εμφανή την προσπάθεια διαμόρφωσης οριζόντιων διαχωριστικών ζωνών. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο σε διαστάσεις χώρο που εντοπίζεται στον οικισμό της Πολιόχνης (εικ.1).

“Η Σιταποθήκη”

Ο Χώρος 28 ανασκάφηκε από την ΙΑΣΑ κατά το έτος 1934 και κατόπιν το 1936. Σε επίπεδο βαθύτερο της θεμελίωσής του, εντοπίστηκαν πρωιμότερα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα, χρονολογούμενα στην Αρχαϊκή Κυανή φάση (ΠΕΧ Ι/3100-2900 π.Χ.). Συγκεκριμένα αποκαλύφθηκαν εγκάρσιοι και οριζόντιοι τοίχοι, ο οποίοι διαμόρφωναν ορθογώνιους χώρους (εικ.2). Οι χώροι αυτοί καταργήθηκαν, όταν επάνω τους οικοδομήθηκε το επίμηκες οικοδόμημα της «Σιταποθήκης». Η ομοιογένεια της στρωματογραφίας του εν λόγω χώρου, από το κατώτερο έως το ανώτερο στρώμα, οδήγησε τους ανασκαφείς στην υπόθεση ότι πρόκειται για μία ενιαία κατασκευή, που οικοδομήθηκε στην ύστερη Κυανή φάση και διατηρήθηκε αμετάβλητη έως τουλάχιστον και το τέλος της Ερυθρής περιόδου (εικ.3).

Σε σχέση με τον γενικό πολεοδομικό σχεδιασμό της Πολιόχνης στην ύστερη Κυανή φάση (ΠΕΧ Ι/2900-2700 π.Χ.), την πρώτη δηλαδή περίοδο οικοδόμησης της «Σιταποθηκης», θα πρέπει να φανταστούμε ότι αυτή αποτελούσε μια απομονωμένη κατασκευή στα πρότυπα ανοικοδόμησης των λιθόκτιστων κιβωτίων (casemate wall technique) με τον ανατολικό τοίχο να λειτουργεί αναλημματικά στο πρανές του οικισμού. Από τα δυτικά θα σχημάτιζε ελεύθερο μέτωπο, με πρόσβαση προς τη δυτική πεδιάδα της ενδοχώρας. Ακολούθως, κατά τις επόμενες οικιστικές φάσεις (Πράσινη-Ερυθρή φάση/ΠΕΧ ΙΙ) και την επέκταση του οικισμού προς τα δυτικά, ενσωματώθηκε στον πυρήνα του οικισμού, προσφέροντας έναν επιπλέον χώρο χρήσης, πιθανώς δημόσιου χαρακτήρα, εφόσον πρόκειται για κατασκευή ενταγμένη στον ευρύτερο σχεδιασμό του περιβόλου και των αναλληματικών έργων της Πολιόχνης (εικ.4).

Η χρήση του χώρου

Σχετικά με την ερμηνεία της χρήσης τους χώρου, ο όρος «Σιταποθήκη» δόθηκε από τους Ιταλούς ανασκαφείς λόγω του εντοπισμού ορισμένων απανθρακωμένων σπόρων εκ των οποίων ο ένας εξ αυτών (καμένος καρπός σύκου) έδωσε απόλυτη χρονολόγηση γύρω στα 2.800 π.Χ., τοποθετώντας τη παρουσία και χρήση του χώρου τουλάχιστον από την Ύστερη Κυανή φάση κατοίκησης.

Σήμερα ο χώρος είναι επιχωματωμένος στο μεγαλύτερο μέρος του με σκοπό την προστασία των αρχιτεκτονικών καταλοίπων που είχαν εντοπιστεί βαθύτερα και συγχρόνως για την αναλημματική υποστήριξη των παράπλευρων τοιχοποιών.