Η κεραμική της Πολιόχνης παρουσιάζει την χαρακτηριστική για την εποχή τεχνολογία: τα αγγεία είναι χειροποίητα με στιλβωμένες ή αδρές επιφάνειες, μελανόχρωμα στις πρωιμότερες φάσεις, που κατόπιν εξελίσσονται σε καστανά έως και πιο ανοιχτόχρωμα.

Στα σχήματα περιλαμβάνονται οι γνωστοί αιγιακοί τύποι της εποχής, όπως φιάλες, κύπελλα, πρόχοι, αλλά και χύτρες που ξεχωρίζουν λόγω της μεγάλης ποσότητάς τους. Πρόκειται για χαρακτηριστικά αγγεία της καθημερινότητας των κατοίκων του οικισμού, τριποδικά τις περισσότερες φορές, που χρησίμευαν στο μαγείρεμα, ενώ συγχρόνως αποτελούσαν πηγές θερμότητας και φωτισμού. Χύτρες δεν βρέθηκαν μόνο στο εσωτερικό των σπιτιών, αλλά και στις αυλές τους, στοιχείο που οδήγησε στην υπόθεση ότι η προπαρασκευή της τροφής θα γινότανε σε ανοιχτούς αύλειους χώρους. Περισσότερο ενδιαφέρον, ωστόσο, έχει η παρουσία χυτρών σε κοινόχρηστες αυλές της Πολιόχνης, ένδειξη που πιθανώς δηλώνει την από κοινού προετοιμασία φαγητού, μια συλλογική διαδικασία, η οποία θα δημιουργούσε δεσμούς ανάμεσα στα μέλη όμορων νοικοκυριών.
Οι δεσμοί αυτοί θα μπορούσαν να είναι και πηγή μιας άλλης πρακτικής που διαφαίνεται να ακολουθούνταν στον οικισμό: αυτή της αναδιανομής των αγαθών, όπως υποδηλώνει μεταξύ άλλων ο εντοπισμός αποθηκευτικών χώρων, κατασκευών και πιθαριών σε κάθε νοικοκυριό της Πολιόχνης. Αποθηκευτικά πιθάρια βρέθηκαν τοποθετημένα σε σειρά, κατά μήκος των τοίχων στο εσωτερικό των σπιτιών, άλλοτε ελαφρώς βυθισμένα στο έδαφος, άλλοτε σε βάσεις. Ήταν αρκετά μεγάλα σε μέγεθος, προφανώς για την αποθήκευση ικανής ποσότητας βιοτικών αγαθών, όπως θα ήταν το σιτάρι, το κριθάρι και τα όσπρια. Η παραγωγή τους απαιτούσε δεξιοτεχνία και εξειδικευμένη εργασία και η κατασκευή τους γινόταν με τρόπο που να εξασφαλίζεται η μέγιστη δυνατή διάρκεια ζωής τους.